شناسایی گزینه های مناسب توسعه آتی کاربری اراضی شهری در قزوین به روش مدل سازی ایجاد گزینه ها

گسترش سریع و بی برنامه کاربریهای شهری اغلب مخاطره آمیز و نگران-کننده است. با توجه به گریزناپذیری توسعه شهری، برنامه ریزان مسائل شهری همواره به دنبال راه حلهایی هستند که مناطق بهینه را برای گسترش کاربریهای شهری تعیین نمایند. نظر به ماهیت مکانی مسأله، سیستمهای اطلاعات مکانی (gis)، در گستره وسیعی از مسائل مکانیابی به کار گرفته شده اند. با این وجود به سبب ابعاد گسترده و ماهیت پیچیده مسأله، آنالیزهای پایه gis نظیر همپوشانی به تنهایی قادر به در نظر گرفتن تمامی جوانب امر نیستند. به همین دلیل، معمولاً gis به عنوان یک بستر مناسب، موجبات پیاده سازی روشهای مختلف را فراهم می آورد. همه روشهای مطرح شده در این وادی به دنبال یافتن راه حلی بهینه با در نظر گرفتن قیود مختلف و متنوع هستند. به هر حال با در نظر گرفتن تمامی مفروضات و قیود احتمالی، ممکن است پاسخ بهینه از نظر اجرایی مطلوب نباشد. لذا منطقی است که چندین راه حل بهینه یا عمدتاً بهینه پیشنهاد شود. در این پژوهش از روش مدلسازی ایجاد گزینه ها (mga) برای یافتن مناطق بهینه توسعه کاربریهای شهری در اطراف شهر قزوین در محدوده ای به وسعت 1620 کیلومتر مربع استفاده شده است. ویژگی روش مورد استفاده این است که با گنجاندن قیدی به نام dbdc، پیوستگی و تراکم مناطق مطلوب برای توسعه لحاظ شده، از توسعه های پراکنده و جداگانه که عملاً از کیفیت لازم برخوردار نیستند جلوگیری می شود. با استفاده از این روش که مبتنی بر برنامه ریزی خطی از نوع برنامه ریزی عدد صحیح است، چندین گزینه مطلوب شناسایی و سپس با بررسی و پالایش گزینه های تولید شده، سه گزینه مناسب پیشنهاد شده اند. نتایج این تحقیق علاوه بر اینکه طرحی از مناطق مطلوب را برای توسعه آتی فرا روی دست اندکاران امر قرار می دهد، دست آنان را برای انتخاب یکی از گزینه ها با توجه به شرایط اجرایی و جوانب کار باز می گذارد.